Opeens heb je het

Je wordt hoofdconducteur
Je wordt hoofdconducteur

Opeens heb je het

Wie ben ik? Wat kan ik? En vooral: wat wil ik? Het waren de eerste vragen die ik mijzelf stelde toen ik vorig jaar ongewild aanklopte bij het UWV. Ik zag mijn ontslag maar als goed nieuws, ik kreeg immers de kans om eens goed naar mezelf te kijken. In de weken die volgden, zette ik mijn eigen manier van solliciteren op poten met ‘Klokslag 13’.

Ging het na het online zetten van Klokslag 13 dan allemaal vanzelf? Behalve een aantal bedrijven dat mij had uitgenodigd na het zien van mijn website, moest ik er zelf hard aan trekken, vooral om aan mijn netwerk kenbaar te maken dat ik op zoek was naar werk. Zorg dat je zichtbaar bent. Zorg dat je netwerk precies weet wat je zoekt. Wees proactief en positief in de sociale media, maar ook offline. Gewapend met mijn iPad trok ik van stand naar stand op een evenementenbeurs, waar ik tal van contacten had vanuit mijn vorige baan. Ik stond zelfs voor een ruim zestig koppen tellend publiek op het podium van Toomler bij Stand-up Inspiration en een aantal weken later herhaalde ik datzelfde kunstje bij Permanent Beta voor een groep werkzoekenden.

Wees specifiek

Een van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd in de afgelopen periode is dat je als werkzoekende zo specifiek mogelijk moet aangeven wat je precies zoekt. Het zal je heus niet beperken. Presenteerde ik mijzelf eerst als duizendpoot die overal voor openstond (ik wilde niks uitsluiten), zo stond er een paar weken later dat ik op zoek was naar een baan als copywriter of redacteur. Ik zocht niet in de soms honderden vacatures online, maar bedacht eerst welk bedrijf het beste bij mij paste en ging daar op zoek naar vacatures. Of ik vroeg gericht in mijn netwerk of zij nog iets wisten bij bedrijf A of B. In enkele gevallen bleek dat er nog geen sprake was van een vacature, maar dat er al wel behoefte was aan extra personeel. Ik kwam steeds dichter bij de bron.

Online flirtte ik met Coolblue en ik had meerdere afspraakjes op het kantoor van NS en iBOOD. Via mijn netwerk kwam ik binnen bij onder andere iCulture en T-Mobile. Bij die laatste heb ik zelfs een paar middagen mee mogen lopen. Ik dronk koffie met de country manager van Albelli en deed een schrijfopdracht voor Tony’s Chocoloneley, waarmee ik doordrong tot de laatste drie overgebleven kandidaten.

Raak niet ontmoedigd

De ene keer bleef het bij een gesprek, de andere keer mocht ik in een opdracht laten zien wat ik allemaal in mijn vingers had. Maar goed, soms heb je ook gewoon wat geluk nodig. Op een gegeven moment zat ik met vijf hengels in het water te vissen naar een nieuwe baan. Ging de ene dobber onder, dan bleef ik nauwlettend de andere dobbers in de gaten houden. Het zorgde ervoor dat ik tijdens de gesprekken minder druk voelde en dus relaxter was. Ik raakte niet ontmoedigd, maar trok lering uit de ervaring die ik opdeed bij de gesprekken en opdrachten. Die ervaring nam ik telkens mee naar de volgende aspirant-werkgever, waardoor ik steeds vaardiger werd.

Naast mijn online cv en mijn LinkedIn-profiel, was ook mijn papieren cv continu in ontwikkeling. Een van de hoogtepunten was dan ook dat het door Vacatureluurs werd uitgeroepen tot ‘cv van de week’. Zulke opstekers kon ik goed gebruiken gedurende mijn – bij tijd en wijle – barre zoektocht naar een nieuwe baan, waarbij mijn geduld menigmaal op de proef werd gesteld. Ik deed ontzettend veel moeite voor een sollicitatie (uitvinden welke oplossing het bedrijf precies zoekt, wat de cultuur is, kijken of iemand in je netwerk er misschien iemand kent, bellen, een puike brief schrijven), het was een ware dagtaak. En dan volgde soms die (meestal standaard) afwijzing. En soms zelfs dat niet. Dan vroeg ik mij af waar ik het allemaal voor deed. In de gevallen waar ik niets meer van mijn sollicitatie vernam, zocht ik zelf weer contact. Tot tweemaal toe resulteerde dat alsnog in een uitnodiging voor een gesprek.

Een nieuwe baan!

Voor een van de bedrijven waar ik graag wilde werken, had ik een alert aangemaakt voor vacatures in mijn regio. Op een avond verscheen er zo’n e-mailmelding in mijn mailbox. De volgende ochtend belde ik meteen het recruitment, met wie ik reeds meerdere gesprekken had gevoerd. Ik kon direct door naar de volgende ronde. Dít was mijn tijd! Er volgde nog een tweetal rondes: het assessment met een rollenspel en diverse psychologische tests en daarna een medische keuring. Met succes doorliep ik ze. Vandaag zet ik met een sierlijke beweging mijn handtekening onder een vers contract.

Ik word geen copywriter en ook geen redacteur. Vanaf half juni zal ik door ons land reizen en miljoenen klanten van dienst zijn. Gekleed in strak uniform (inclusief stropdas en pet) mag ik mijzelf Aspirant-Hoofdconducteur van de Nederlandse Spoorwegen noemen. Met veel plezier begin ik aan de opleiding. Of ik bang ben voor het geweld in de trein? Of voor zogenaamde ‘springers’? Reken er maar op dat die onderwerpen meerdere keren aan de orde zijn gekomen tijdens de procedure. Ook in het assessment is mijn weerbaarheid op de proef gesteld. Ik zal stevig in mijn nieuwe zwarte schoenen staan. De pet van hoofdconducteur past zeker niet iedereen, dat weet ik inmiddels. Maar mij zit hij als gegoten!

Geen reactie's

Geef een reactie