23 feb Solliciteren is net daten
Het was bijna middernacht. En koud. Mijn wekker zou over vijf uurtjes gaan. En het duurde nog zeker een uur voordat ik weer thuis zou zijn. Het ergste was, ik wíst dat mijn reis deze avond wat langer zou duren. Het was mijn eigen keuze om vandaag te reizen, terwijl dat echt niet had gehoeven.
Tinder
Een week ervoor schoof ik op Tinder een foto van een leuke dame naar rechts. Ik was op zoek en via Tinder had ik al een aantal dates gehad. Het ging mij makkelijk af. Zo ook bij deze dame. In minder dan een kwartier nadat ik haar foto naar rechts had geschoven, hingen we al aan de telefoon en nog diezelfde middag zaten we tegenover elkaar in een goed restaurant. Het gesprek kwam wat moeizaam op gang. Ja, ik vond het spannend. Dit kon immers zomaar het begin zijn van een langere periode. Op het eerste gezicht klikte het. Wel gezoend, maar geen vonk. Dat ze aan de andere kant van het land woonde, zag ik meer als een uitdaging dan een probleem.
Een week later zou ze naar mij komen. Samen naar zee. Lekker uitwaaien tijdens een strandwandeling. De wet van Murphy besloot echter anders. Een van haar dochters werd ziek, dus het feest ging niet door. Geen date. Geen zee. Was het soms een teken?
Ze vond het heel erg. “Wat als ik nou naar jou toe kom?”, vroeg ik haar aan de telefoon. Ze twijfelde. Kon ze dit wel van mij vragen? Op 9292.nl checkte ik hoe laat ik er zou kunnen zijn: “Als je me ophaalt vanaf station Rijssen, kan ik er om vijf uur zijn.” “Maar dan ben je bijna vier uur onderweg om twee uurtjes bij elkaar te kunnen zijn. En dan moet je ook weer vier uur terugreizen”, klonk ze sip. “Ach, ik heb vandaag toch niks te doen”, antwoordde ik.
We hebben een date!
Dus ruim vier uur later zat ik naast haar in de auto. Ze voelde zich schuldig. De twee uurtjes die ons restten, verliepen enigszins stroef. Door de stiltes heen was muziek te horen. Niet mijn muziek. De regen sloeg tegen de ruiten. “In Beverwijk scheen de zon vanmorgen”, deed ik er nog een schepje bovenop. In plaats van een romantische wandeling over het strand zaten we nu aan een afhaalpizza te kijken hoe de secondewijzer de tijd zat weg te tikken.
Op de terugweg in de trein verliep het contact via WhatsApp al even moeizaam. Ik kreeg niet echt contact met haar. Er was niet alleen een fysieke afstand, maar ook een voelbare. Ze wilde wel rekening met mij houden, tikte ze. En dat was precies wat ik niet wilde. Ik wilde geen meisje dat rekening hield met mij. Ik wilde iemand die mij nam zoals ik was. Juist om wie ik was. Na een (kort) nachtje erover te hebben geslapen, heb ik haar gebeld en vertelde dat dit hem niet ging worden.
Op Tinder schuif je alles naar rechts waar je wel iets mee denkt te kunnen. Bij solliciteren gaat het net zo. Vacatures die je leuk lijken, schuif je naar rechts en waar je niks mee kunt, schuif je naar links. Je probeert een gesprek aan te knopen. In contact te komen. Je stuurt je brief en uiteindelijk kijk je of het in het in het echt ook klikt.
Sollicitatiegesprek
Eind vorig jaar. We hadden al een aantal gesprekken gevoerd via de telefoon, waarna we afspraken bij haar op kantoor. Het gesprek kwam wat moeizaam op gang. Ze vroeg me of ik gespannen was. Ja, ik was erg zenuwachtig. Dit gesprek kon immers zomaar een begin zijn de komende zevenentwintig jaar van mijn carrière. Er was wel een klik, maar geen vonk. Bij het volgende gesprek zou iemand van de standplaats Hoofddorp aanwezig zijn. De wet van Murphy besloot echter anders. De recruiter werd ziek, dus het feest ging niet door. Geen gesprek. Geen baan. Was het soms een teken?
Ik vond dat erg. Doordat de recruiter ziek werd, is mij een baan door mijn neus geboord. “Wat als ik nou voor de standplaats Amsterdam ga?”, vroeg ik haar aan de telefoon. Dat vond ze wel een goed idee. We maakten een nieuwe afspraak op kantoor, waar de dame uit Amsterdam bij aanwezig zou zijn. Dat gesprek verliep enigszins stroef. We kregen niet echt contact met elkaar. Er was geen klik. En dat kan. Aan het einde van het gesprek vertelde de recruiter me dat de procedure hier eindigde.
Een aantal weken na de betreffende date in het oosten des lands kwam ik – via mijn netwerk – in contact met een leuke dame. Een dame die ik altijd al erg lief heb gevonden. En ze woonde vlakbij. En ze vond mij ook altijd al erg leuk. Het klikte. En het vonkte. We wonen nu een aantal maanden samen. Het gaat allemaal vanzelf. We nemen elkaar gewoon zoals we zijn. Juist om wie we zijn.
Netwerken
In de weken na de sollicitatieprocedure kwam ik – via mijn netwerk – in contact met allerlei leuke bedrijven. Ik date inmiddels met meerdere tegelijk. Met sommige heb ik al koffiegedronken. Met andere ben ik nog in gesprek. Van een relatie is nog geen sprake, maar wie weet, zit de ware er al wel bij.
Net als in relaties is een match met je nieuwe werkgever niet maakbaar. Je kunt jezelf in bochten wringen om eruit te halen wat erin zit. Vaak is de kans van slagen in je netwerk groter. Daar kennen ze je immers al een beetje. En er zal sprake moeten zijn van een soort wederzijdse aantrekkingskracht. Je moet elkaar echt willen.
Gewoon zoals je bent. Juist om wie je bent.
Geen reactie's