30 jun Pioniers op expeditie
Utrecht Centraal. Een koploper staat al urenlang stil op het spoor. Niemand die iets omroept. Reizigers op het perron blijven roerloos staan. “Kom”, zegt mijn broer. “We lopen nog een rondje, er rijden er nog wel meer.” De enige treinen die ik zie aankomen en vertrekken, zijn goederentreinen. Lichtelijk teleurgesteld hobbel ik achter hem aan.
We lopen langs de Dom en filmen even verderop een groep uitgelaten Oranjefans die een voetbalwedstrijd staat te kijken op een groot scherm op het terras van een café. Met de camera beweeg ik langs de juichende supporters. “We nemen ook een shot vanuit de lucht”, zegt mijn broer. Hij pakt de camera van mij over. In de tussentijd check ik of er al een trein vertrekt vanuit Utrecht Centraal.
Ik kóm hier voor de trein!
“De Thalys!”, roep ik naar hem, terwijl ik op Schiphol de taxiënde vliegtuigen sta te bewonderen. Maar ja. Schiphol en Thalys mogen dan met reizen te maken hebben, ik kóm hier voor de trein! Want de trein, dat ben ik. Al meer dan vijf jaar schrijf ik verhalen vanuit de trein.
Dat is begonnen toen ik in Utrecht ben gaan werken. Bijna zes jaar lang leg ik wekelijks ruim duizend kilometer af tussen de rails. Nu die baan ten einde is, komen er allemaal nieuwe dingen op mijn pad. Zo wees Judith mij een tweetal weken geleden op een dijk van een vacature van Expedia. Ze vragen iemand die een jaar lang als ‘Pioneer’ door Nederland wil reizen en daarover gaat bloggen, goed betaald. Professioneel reisblogger, dát lijkt mij wel wat!
“Moet je eens kijken”, mijn broer toont trots een helikoptershot van de Dom. “Mooi”, reageer ik enthousiast. “Utrecht vertelt iets over mij, daar heb ik jarenlang gewerkt.” We wandelen verder door de Beemster. Deze polder, die in 1612 droogviel, staat sinds 1999 op de UNESCO-Werelderfgoedlijst. Doordat het land volgens een geometrisch patroon in rechthoekige kavels is ingedeeld, bezit het de rechtste wegen van Nederland.
In vuur en vlam
We worden opgeschrikt door een schip dat midden in de haven vlam vat. Een blusboot is snel ter plaatse. De metershoge vlammen doven gelukkig snel. De schrik maakt plaats voor euforie, want dáár zie ik een personentrein over de spoorbrug denderen!! Ik roep mijn broer, die bij de Deltawerken staat te kijken. “Dat zéi ik toch”, glimlacht hij.
Met gevaar voor eigen leven, hangend met zijn gezicht vlak boven de bovenleiding neemt mijn broer een shot van de achterkant van de trein. “Nu nog een shot dat hij vertrekt”, regisseert hij. Het volgende station is dat van Groningen.
Het is een uitstekend idee van mijn broer om naar Madurodam te gaan. Het geeft een mooi beeld van de Nederlandse samenleving, waar ik straks hopelijk over mag gaan bloggen. Nu we toch in Groningen zijn, zoeken we naar de Martinitoren, waar ik naar vernoemd ben. Ik ben namelijk op 28 augustus geboren. Op die dag is het groot feest in Groningen. Niet om mijn verjaardag te vieren, maar om te vieren dat de stad Groningen in het rampjaar 1672 het beleg door de bisschop van Münster had doorstaan. Groningen, Martini, Martin, you get the picture.
Vraag anders even bij de informatiebalie
Tussen de toppen van de gebouwen door, zoeken we naar het voor ons bekende beeld van de Groningse toren. We zien de Munttoren, de Domtoren, het Muiderslot en nog veel meer, maar geen Martini. “Vraag anders even bij de informatiebalie”, zegt mijn broer. Daar pakt de dame achter de balie een groot boek erbij met een lijst van gebouwen in Madurodam. “Nee, misschien heeft hij er vroeger wel gestaan”, antwoordt ze. Geen Martinitoren dus.
Terwijl ik het nieuwe station van Utrecht vastleg, ziet mijn broer de trein weer langsrijden. Een Japanse toeriste die ons achter de trein aan ziet rennen, moet erg om ons lachen. We filmen de trein nog een keer vertrekkend vanaf station Groningen en een keer passerend van heel dichtbij. Om het karwei af te maken, rijden we op de terugweg langs het oudste station van Nederland, waar in 1839 de geschiedenis van de spoorwegen in Nederland is ontstaan met de opening van de spoorlijn Amsterdam – Haarlem.
Op station Haarlem filmen we nog een aantal shots om daarna met een voldaan gevoel weer huiswaarts te keren, waar ik het ruwe beeldmateriaal een dag later monteer tot een trailer. “Ziet er goed uit”, appt mijn broer. “Niks meer aan doen!”
Of Expedia mijn filmpje uit de ruim honderdvijftig inzendingen gaat kiezen, zal over een paar weken blijken. Dit avontuur pakt niemand mij echter meer af. Van het UWV mag ik straks eens per week solliciteren. Ik heb er zin in!
Geen reactie's